Zoekresultaten

De liberalen en de socialisten hebben elkaar opnieuw gevonden in hun ideologische standpunten omtrent euthanasie en de bijbehorende verabsolutering van de zelfbeschikking. Op 26 juni 2013 is Paars er dan ook in geslaagd om vier wetsvoorstellen in te dienen in de Senaat zodat de huidige uiterst controversiële euthanasiewet nog verder kan worden uitgebreid. In zijn editoriaal op diezelfde dag vond hoofdredacteur Geert De Kerpel het bijzonder opmerkelijk dat de coalitiepartners CD&V en cdH volledig uit de lucht vielen. Met behulp van een wisselmeerderheid zou Paars liefst zo snel mogelijk nog de wetsvoorstellen er doorgeduwd willen krijgen voor het zomerreces van de Senaat; want onze maatschappij schijnt volgens verschillende betwistbare statistieken vragende partij te zijn om ook euthanasie uit te voeren op ongeneeslijk zieke kinderen.

Vrijheid art...

Lezen « Paarse euthanasiewetsvoorstellen schrikwekkend »

Hij was een jaar oud. Verbonden met tientallen buizen en draden, omringd door piepende toestellen, zijn knuffelbeer naast hem liggend, lijkt hij helemaal verdrongen in het voor hem veel te grote ziekenhuis-bed. De artsen hebben nooit kunnen beloven dat hij ooit zijn vijfde verjaardag zou halen, mocht mijn broertje onlangs, dankzij tientallen interventies, een vijftiende kaars uitblazen!

Tijdens een debat over euthanasie bij kinderen vertelde een arts dat een van zijn kleine patiënten hem vroeg hem niet opnieuw te opereren. Hij begrijpt niet waarom men naar die kinderen die lijdensmoe zijn niet kunnen luisteren...

Lezen « Simon-Pierre is vandaag 15 jaar oud... »

Toen er nog hoop was om de wet die euthanasie in België mogelijk maakt in uitzonderlijke gevallen tegen te houden, heb ik contact opgenomen met een van de volksvertegenwoordigsters die zou moeten stemmen. Zij verwees me door naar iemand anders van haar partij, de senatrice die toen achter het project stond. Ik maakte een afspraak met haar in het Senaat.

Ik verwachte een gesprek met rationele argumenten. Mijn hoofdargument tegen haar standpunt voor het recht op een waardige dood was het volgende: het recht dat u opeist impliceert dat er, in uw ogen, mensenlevens bestaan die niet meer waardig zijn, die beter weggenomen worden; is dat niet een aanslag op de waardigheid van de mens...

Lezen « Euthanasie vernietigt de waardigheid van de stervende »

N.a.v. het gesprek, gisteren vrijdag 21 juni, met advocaat Keuleneer in het programma Hautekiet op Radio 1.

Zonder mij hier absoluut uit te spreken over euthanasie voor minderjarigen, enkele bedenkingen...

Lezen « "Niet alle jongeren kunnen goed oordelen...": paternalisme? »

Ik denk dat we samen moeten nadenken. Hoe kan men én luisteren 1) naar de schrik van een ondraaglijk en mensonwaardig lijden én 2) naar de vrees dat de zwakkeren niet de kans hebben tot een ECHTE beslissing te komen?

Een paar voorbeelden ...

Lezen « Waarom wordt dit debat altijd herleid tot "gelovigen" vs "ongelovigen"? »

Uittreksel van een artikel verschenen in: Ethische Perspectieven 16:4 (2006), 392-409.

(...) In het voorgaande werd betoogd dat de euthanasiewet berust op een idee van waardigheid die met zelfbeschikking in termen van levenskwaliteit te maken heeft. De tegenstanders van de wet en van haar uitbreiding naar nieuwe categorieën beroepen zich op een andere idee van menselijke waardigheid, de intrinsieke waardigheid van het menselijk individu die aan elke mens toekomt eenvoudig door zijn toebehoren tot de menselijke soort. Deze laatste idee is paradoxaal genoeg de idee die ten grondslag ligt aan vele andere wetten die het maatschappelijk leven beheersen. De tegenstanders van de uitbreiding van de wet naar dementerenden zou men volgende fundamentele objectie kunnen maken. De reden waarom niet weinig mensen uitbreiding willen van de euthanasiewet precies naar dementerenden, heeft eigenlijk niets te maken met de vrees voor ondraaglijk lijden, noch met de ideologische idee van tekort aan levenskwaliteit. (23...

Lezen « Euthanasie en dementia: een cultuurfilosofische analyse »

Meermaals is het betoogd dat de architectuur en de formulering van de wet onvermijdelijk tot een geleidelijke uitbreiding van haar toepassingsgebied moesten leiden; zoals alle juristen weten, heeft een juridisch systeem nu eenmaal een eigen dynamiek.

Zowel in de publieke discussie als in de praktijk ligt de klemtoon niet langer op het fysiek lijden als verantwoording voor euthanasie (hoewel de discussie op gang kwam met schrijnende voorbeelden van ondraaglijke fysieke pijn); telkens wordt ook psychisch lijden vermeld, en vaak is het de enige verantwoording. Als, zoals in de wet het geval is, "psychisch lijden" en "fysiek lijden" op dezelfde voet naast elkaar geplaatst worden als rechtvaardigingsgronden voor euthanasie, is het perfect voorspelbaar dat de beoordeling van de situatie van een patiënt een louter subjectief karakter krijgt en niet getoetst kan worden. Anders dan bij fysieke pijn kan niemand buiten de betrokkene zelf oordelen over de aanwezigheid of niet-aanwezigheid van ondraaglijk psychisch lijden; wie anders dan de patiënt zelf kan uitmaken of er psychisch lijden aanwezig is, en wie anders dan de patiënt kan zulk een lijden beoordelen...

Lezen « Van euthanasie naar dood op bestelling »