Zoekresultaten

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos bechouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden...

Lezen « Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt »

De Belgische bisschoppen hebben een duidelijk standpunt ingenomen in het euthanasiedebat met de verklaring van 6 maart 2013. (Zie het volledige artikel)

Daaraan wens ik niets toe te voegen. Wanneer ik het evangelie lees verwondert het me steeds weer dat Jezus mensen uit de dood terug haalt, Hij reanimeert de jongen die ten grave gedragen wordt in Naïn, Hij haalt Lazarus uit het graf, zo geeft Hij doden terug aan de mensen. Zijn houding is wellicht degene die vreugde en hoop brengt ook in situaties van lijden en onmacht. Het lijkt me moeilijk te begrijpen dat mensen die beslissen over hun eigen dood of die ermee instemmen dat iemand euthanasie mag ontvangen daardoor vreugde en hoop in hun leven binnenbrengen...

Lezen « Hij haalt Lazarus uit het graf... »

Ingrid Langohr, gepens. directie-secretaresse, Antwerpen

Ik denk dat wij als mens nooit kunnen weten hoelang en waarom hoelang/of hoe kort wij leven en daarom kunnen/mogen wij als mens niet ingrijpen: dit is mijn visie als mens...

Lezen « Opiniestukjes »

Tijdens een recente VRT-reportage over het oncologisch revalidatiecentrum Koninklijke Villa te Oostende, troffen mij de woorden van een geïnterviewde patiënte: "Alhoewel ik gesmeekt heb "geef mij een spuitje" ben ik nu blij dat ik naar hier kwam". Deze patiënte met kanker had twee jaar voordien op aanraden van haar arts de weg gevonden van de oncologische revalidatie. Ze besefte a posteriori dat zij toen aan een vervroegde dood ontsnapt was. Opvallend in haar woorden is het kantelmoment waarbij een toeval over je leven en dood beslist.

Hoe gemakkelijker ware het toch geweest haar een wilsverklaring te laten tekenen en een tweede collega erbij te halen. Gezien haar toestand zou alles vlotjes verlopen zijn. De nabestaanden van die lieve dame zouden verdriet gehad hebben, tijdelijk, "maar ja, ze heeft niet geleden". Het RIZIV zou er wel bij gevaren hebben. Dank zij haar dokter...

Lezen « De euthanasiewet, de dood met twee snelheden. »

Zalig de arts die medelijden heeft met zijn patiënt.

De arts moet op de eerste plaats een goed gevormde, competente geneeskundige zijn. Hierdoor handelt hij/zij met autoriteit. Maar daarnaast zal hij zich vanzelfsprekend ook inspannen om zich in te leven in de toestand van de patiënt die lijdt. De patiënt zal zich gemakkelijker toevertrouwen aan een arts die aandachtig luistert naar zijn verhaal en meevoelt...

Lezen « (On)menselijk medelijden »

Ik heb mij al vaak afgevraagd waarom de dood het uitverkoren thema is van sommige atheïsten. Die focus op het thema dood is te zien aan de verbetenheid waarmee ze opkomen voor het 'recht' op euthanasie. Tussen twee haakjes: euthanasie is nog altijd geen recht; in de bestaande wetgeving is de levensbeëindigende handeling nog altijd strafbaar, ze wordt gedoogd binnen bepaalde voorwaarden (nogmaals tussen twee haakjes: in de praktijk worden die voorwaarden wel eens met de voeten getreden).

Het lijkt wel of de vrijheid om zelf over hun dood te beslissen (of te laten beslissen bij dementerende mensen) de kern is van de levensfilosofie van bepaalde humanisten. De antwoorden die ik op mijn waaromvraag te horen krijg, zijn immers niet afdoende om die verbeten ijver te verklaren...

Lezen « Euthanasie of de obsessie met de dood »

Met de discussie over de toepassing van euthanasie bij psychiatrische patiënten met zwaar psychisch lijden dat door sommige gezondheidswerkers en ethici als een nieuwe verworvenheid werd geprezen, kwam het debat over euthanasie weer even in de media. Sommigen gingen zelfs zo ver om diegenen die deze "redelijkheid" zouden afwijzen als onbarmhartig te beschouwen. Mensen die euthanasie fundamenteel afwijzen, zouden zich overgeven aan een onbarmhartige biomedische ethiek die zich dreigt te verliezen in therapeutische verbetenheid. Dit zijn allemaal zware uitspraken die toch ook enige nuancering vragen, tot zelfs enige correctie...

Lezen « Is weigeren van euthanasie onbarmhartig? »