Zoekresultaten

32 jaar geleden werd ik voor de eerste keer in de voorziening voor personen met een diep verstandelijke handicap rondgeleid - en ik werk er nu nog steeds als orthopedagoog. Groot was mijn verbazing bij dat bezoek. Aan de Universiteit werd me verteld dat diep verstandelijke gehandicapten vaak een vegetatief leven leiden, te vergelijken met planten. Ik zag bij het bezoek aan de verschillende afdelingen echter helemaal geen planten. Alle bewoners reageerden op de één of andere manier op mijn contact.

In het huidige debat over euthanasie voor minderjarigen komt het begrip 'mensen in persistent vegetatieve toestand' weer naar voren. Voortdurend ontmoet ik mensen die een diep verstandelijk gehandicapt leven beschouwen als vegetatief leven en mensonwaardig leven, een leven dat ondraaglijk is. Ik kan dat begrijpen. Bij een vluchtig contact met een diep verstandelijk gehandicapte persoon valt in eerste instantie alleen maar de handicap op : alles wat er niet is of wat iemand niet kan. Het volstaat om enkele dagen in een leefgroep te werken om van deze eerste indruk af te geraken. Spontaan kijk je verder dan de handicap en ziet je wat iemand wel kan of is...

Lezen « We zijn geen planten ! »

Jezuïet Xavier Dijon kijkt ongerust naar de bio-ethische evolutie in de samenleving. Hij benadrukt dat we geen gemeenschappelijk begrip meer hebben van wat een menselijk wezen is.

Jan De Volder | Goed tien jaar na de eerste Belgische euthanasiewet zijn er parlementaire meerderheden in de maak om de wet te 'verfijnen', zeg maar uit te breiden. Ook minderjarigen en dementerende ouderen, die nu worden 'uitgesloten', moeten 'in aanmerking' komen. De Waalse jezuïet Xavier Dijon was destijds een van de schaarse stemmen in België tegen iedere wet die euthanasie uit de strafwet zou halen...

Lezen « Evolutie euthanasiedossier bereidt de catastrofe voor »

Nagenoeg in alle landen (zelfs in het zo gelaïciseerde Frankrijk) staat men huiverachtig tegenover euthanasie en voelen zowel gelovigen als ongelovigen aan dat hiermee een grens wordt overschreden. Ondertussen wordt in ons land, nog maar enkele jaren na de invoering van een zeer liberale euthanasiewet, alweer om een uitbreiding van deze wet gevraagd naar kinderen en dementerenden.

Hiermee wordt de vrees voor een 'hellend vlak' (destijds weggewuifd als vergezocht en belachelijk) helaas werkelijkheid. Wie zinkt niet de moed in de schoenen wanneer hij of zij zich inbeeldt als dement en wie wil een doodziek kind geen verder lijden besparen? Maar beseft men wat het betekent dat men je – volgens instructies die je toen je nog helder van geest was, hebt neergeschreven- eens je dement bent, meedogenloos kan doden...

Lezen « Euthanasie : vrees voor "hellend vlak" bewaarheid »

Psychiatrisch lijden is een zwaar lijden. Dat zal niemand ontkennen. Bij lichamelijk lijden behoudt men de mogelijkheid om met het lijden om te gaan, om het een plaats te geven in het leven, hoe moeilijk dit ook kan zijn, en de medische wetenschap is de laatste jaren sterk geëvolueerd om adequaat de fysische pijn te bestrijden. De palliatieve zorg is daar een voorbeeld van.

Bij psychiatrisch lijden ligt het allemaal moeilijker, omdat de mens juist dikwijls in zijn "coping"-mechanisme is aangetast. Psychiatrisch lijden verlamt, desoriënteert, vervreemdt de mens van zichzelf. Al boekt de medische wetenschap ook hier vooruitgang, en probeert men via verschillende andere therapeutische invalshoeken met het fenomeen "psychiatrisch lijden" om te gaan en therapeutisch, helend op te treden, toch moet men zich dikwijls beperken tot het onderdrukken van de symptomen en blijft de kern van het psychiatrisch lijden onbereikbaar...

Lezen « Moet het taboe doorbroken worden? »

Als er wordt gedebatteerd over een uitbreiding van een euthanasiewet is het nodig om ons nog eens af te vragen waarom er in 2002 in België absoluut een dergelijke wet moest komen. De legalisatie van euthanasie was volgens de voorstanders nodig omdat dit al veel langer veelvuldig gebeurde in verschillende ziekenhuizen.

Een bepaalde strekking artsen wilden niet langer de kans op vervolging riskeren omdat ze reeds patiënten 'hielpen' om te sterven. Deze artsen wilden uit de 'illegaliteit' treden en ze verdedigden euthanasie als een 'ultieme menselijke oplossing' zodat de mogelijkheid gecreëerd werd om een patiënt te doden wanneer er geen toereikende behandelingsmethoden meer voorhanden waren. De verdedigers van de wet vonden dat er een 'recht op euthanasie' moest zijn. De arts zou vervolgens kunnen 'oordelen' in overleg met de patiënt of de vraag naar euthanasie kon worden ingewilligd...

Lezen « Waarom nu ook nog een uitbreiding van een uiterst controversiële euthanasiewet? »

Sinds 2002 is euthanasie onder bepaalde voorwaarden gedepenaliseerd in België. Ik maak deel uit van de steeds grotere groep artsen die vinden dat deze wetgeving meer problemen voortbrengt dan ze oplost.

Daarbij is het helemaal niet nodig de Bijbel of één of andere encycliek aan te halen. Mijn overtuiging baseert zich volledig op een wetenschappelijke/empirische observatie. Het enige « voordeel » van deze wet is dat zij ons land heeft omgevormd tot een soort van laboratorium waar men wars van alle levensbeschouwelijke overwegingen maar gebaseerd op de dagelijkse praktijk kan vaststellen welke diepgaande mentaliteitsverandering en aberraties deze wet heeft kunnen voortbrengen over een tijdspanne van tien jaar...

Lezen « Het leven beschermen ... ook het leven van de arts ! »