Zoekresultaten

"Euthanasie is altijd moord en dus een daad van geweld, en kan zeker niet als palliatieve zorg beschouwd worden", legt prof. Ghins uit, die aan de oorsprong van Euthanasiestop staat en voorzitter is van de vereniging Actie voor het Gezin vzw-Action pour la famille asbl. Hij geeft enkele leessleutels voor de Belgische wet over euthanasie voor kinderen en het levenseinde. Hij is van mening dat "het leven van zwaar zieke kinderen in België niet meer voldoende beschermd wordt" en eens de dijk doorbroken is, is het "onmogelijk de uitbreiding van euthanasie naar steeds bredere lagen van de bevolking te stoppen".

De titel "euthanasie van kinderen" gekoppeld aan de naam "België" die over ter wereld in de media verschenen, heeft meerdere redactiebureaus doen huiveren: waarin bestaat de wet die door het Belgisch parlement werd aangenomen...

Lezen « Euthanasie is altijd moord en dus een daad van geweld, en kan zeker niet als palliatieve zorg ... »

1. Is er op donderdagnamiddag 13 januari 2014 een wettige klare wet gestemd ? Waarom volgde geen applaus na de telling ? Brengt deze wet vreugde of verdriet ?

2. Ons land kent een zeer hoog percentage aan zelfmoorden. Is deze perfide wet geen verbloeming voor dit drama van onze zieke samenleving ...

Lezen « Open vragen aan onze volksvertegenwoordigers »

In enkele dagen tijd halen opnieuw twee gevallen van euthanasie de pers. Dergelijke persoonlijke getuigenissen spelen een belangrijke sensibiliserende rol. Een paar jaar geleden heette het nog dat 'het taboe' rond euthanasie moest worden opgeheven.

Vandaag is de bevolking echter gesensibiliseerd...

Lezen « Euthanasie en het nieuwe paternalisme »

Uittreksel van een artikel verschenen in: Ethische Perspectieven 16:4 (2006), 392-409.

(...) In het voorgaande werd betoogd dat de euthanasiewet berust op een idee van waardigheid die met zelfbeschikking in termen van levenskwaliteit te maken heeft. De tegenstanders van de wet en van haar uitbreiding naar nieuwe categorieën beroepen zich op een andere idee van menselijke waardigheid, de intrinsieke waardigheid van het menselijk individu die aan elke mens toekomt eenvoudig door zijn toebehoren tot de menselijke soort. Deze laatste idee is paradoxaal genoeg de idee die ten grondslag ligt aan vele andere wetten die het maatschappelijk leven beheersen. De tegenstanders van de uitbreiding van de wet naar dementerenden zou men volgende fundamentele objectie kunnen maken. De reden waarom niet weinig mensen uitbreiding willen van de euthanasiewet precies naar dementerenden, heeft eigenlijk niets te maken met de vrees voor ondraaglijk lijden, noch met de ideologische idee van tekort aan levenskwaliteit. (23...

Lezen « Euthanasie en dementia: een cultuurfilosofische analyse »

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos bechouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden...

Lezen « Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt »