Zoekresultaten

Amerikaanse psychiaters willen actie ondernemen tegen de 'onethische' euthanasiewetgeving in België en Nederland. Zal dit het debat in België aanzwengelen? 'Hopelijk kan dat zonder panikeren.'

Volgens de American Psychiatric Association (APA), een van de meest invloedrijke beroepsverenigingen voor psychiaters ter wereld, is het 'onethisch' voor een psychiater om te assisteren bij 'zelfmoord'. 'Een psychiater zou geen interventie, die de dood als gevolg heeft, mogen voorschrijven of uitvoeren op niet terminaal zieke mensen,' zo klinkt het in een recent officieel statement. Zowel 'het ter beschikking stellen van de middelen daartoe (voorschriften, heliumtanks...) als de dodelijke injectie toedienen' kunnen niet door de beugel voor de Amerikaanse beroepsvereniging...

Lezen « Amerikaanse psychiaters willen actie tegen 'onethische' Belgische euthanasiewetgeving »

Euthanasie omwille van louter psychisch lijden: reflecties bij het rapport van de FCEE

Ariane Bazan is hoogleraar klinische psychologie (ULB), Willem Lemmens hoogleraar ethiek en moderne wijsbegeerte (UA) en Gertrudis Van de Vijver gewoon hoogleraar moderne en hedendaagse wijsbegeerte (UGent)...

Lezen « Beleidsmakers, bezin u over de huidige euthanasiepraktijk Euthanasie omwille van louter psychisch... »

Als jonge, beginnende huisarts een patiënt begeleiden bij het levenseinde brengt heel wat vragen teweeg. We zijn het niet gewoon om een patiënt te moeten 'behandelen' die niet meer te behandelen valt. We proberen zoveel mogelijk te voorzien in het comfort van de patiënt, maar onze 'kennis' in het verzorgen van deze patiëntenpopulatie beperkt zich tot de enkele uren les die we gekregen hebben in een donkere aula 3 jaar geleden aan (in mijn geval) de KULeuven. En de 'kunde' zijn we gaandeweg aan het opbouwen, maar beperkt zich voorlopig tot deze palliatieve patiënt die ik hier voor mij heb en die mij vraagt: 'Dokter, wat nu?'

Ja, wat nu.....

Lezen « Keuzevak "Levenseinde en Wilsbeschikking" »

Een uitgebreid artikel in de prestigieuze New Yorker trekt opnieuw de aandacht op de euthanasiepraktijk in België, meer bepaald in Vlaanderen (De Morgen, 17 juni). Journaliste Rachel Aviv laat drie kinderen aan het woord die op een abrupte, tragische manier hun moeder zijn verloren na euthanasie. Zij geeft ons een inkijk in enkele reacties van betrokken artsen, laat gezaghebbende intellectuelen in ons land aan het woord. We krijgen een subtiele inkijk in het levensverhaal van vooral één van de patiënten en dat van haar zoon. Wat men ook over euthanasie denkt, men moet erkennen dat hier aan journalistiek wordt gedaan op een zeldzaam hoog niveau...

Lezen « De New Yorker houdt ons een spiegel voor: is de euthanasiewet wel een goede wet? »

De zaak "Van den Bleeken" gaf aanleiding tot heel wat beschouwingen en een weerkerende polemiek.Het verrast mij dat men nu verrast is dat euthanasie wordt ingeroepen in een dergelijke situatie.

Tijdens het uitvoerige debat over de euthanasiewet in de Senaat (2001-2002) heb ik er herhaaldelijk op gewezen dat de toepassingsvoorwaarden van de wet veel te ruim werden geformuleerd. Het ondraaglijke lijden, dat uiteindelijk subjectief wordt ingevuld, zeker wanneer dit wordt geïnterpreteerd als een "existentieel ondraaglijke situatie", kan dan vanzelfsprekend, bij het door mij uitdrukkelijk gegeven voorbeeld van de levenslange gevangenisstraf, worden ingeroepen. Gans de juridische opbouw van de euthanasie is gevestigd op het zelfbeschikkingsrecht. Het gaat ervan uit dat het recht op euthanasie een patiëntenrecht is, zodanig dat het uiteindelijk in heel wat problematische situaties kan ingeroepen worden en de grenzen daarbij steeds evolutief blijven. Het wordt natuurlijk bijzonder schrijnend wanneer het dient als alternatief voor gebrekkige of niet bestaande overheidsdiensten, zoals de opvang van geïnterneerden, een thema dat al jaren geleden op de agenda werd geplaatst...

Lezen « De toepassingsvoorwaarden van de wet veel te ruim werden geformuleerd »

De legalisering van euthanasie heeft tot een aantal merkwaardige paradoxen geleid die ernstige vragen oproepen.

1. Vaak wordt euthanasie gevraagd omwille van (de angst voor) ondraaglijk lijden. Daartegenover staat dat de medische knowhow nog nooit zo ver heeft gestaan als nu, ook voor het bestrijden van pijn en ongemak in de terminale levensfase. Nagenoeg alle pijn kan draaglijk gemaakt worden, met palliatieve zorg en desnoods met palliatieve sedatie. Daarbij hoort het vermijden van medische hardnekkigheid. Toch euthanasie toepassen kan dus beschouwd worden als het failliet van palliatieve zorg...

Lezen « DE PARADOXEN VAN DE EUTHANASIEPRAKTIJK »

Teresa had terminale borstkanker. Zij had reeds haar hele leven, zo ver ze zich herinnerde, veel pijn gehad van artrose aan meerdere gewrichten. Zij wou niet nog meer pijn lijden tijdens een langdurig sterfproces, zij vond dat zij genoeg had afgezien. Ook wou zij het aan haar echtgenoot niet aandoen van haar te zien aftakelen en te moeten verzorgen, hoewel hij zelf aangaf dat hij alles wou doen wat nodig was ook indien zij niet voor euthanasie koos. In een gesprek met de huisarts, waarin deze uitlegde waarom hij liever niet zelf tot het uitvoeren hiervan overging, gaf ze aan er verder over te zullen nadenken.

Het was zomer en de huisarts vertrok op vakantie. Teresa was nog goed te been, en helemaal niet bedlegerig. Toen de huisarts terugkeerde van vakantie lag er een overlijdensbericht bij de stapel post. Dat was schrikken. Het bleek dat zij via zijn geassocieerde collega de procedure in gang had gezet. Een tweede arts was nog zijn fiat komen geven, en een derde arts was na een voorbereidend gesprek de euthanasie komen uitvoeren op een zaterdagochtend...

Lezen « Teresa had terminale borstkanker. »