Zoekresultaten

Het is goed om vandaag het interview met professor Jerôme Lejeune te herlezen dat hij in november 1980 aan Paris Match gaf.

"Op deze wijze werd het begrip in bloedletters geschreven in de Geschiedenis. Alles begon in de jaren dertig in Duitsland, vóór dat Hitler aan de macht kwam. Ontspoorde dokters begonnen bepaalde patiënten op te offeren: men sprak toen van "Grabentod". Aanvankelijk werd het voorbeeld gegeven door psychiaters, die schizofrenen evalueerden en uit de weg ruimden indien geen behandeling voorhanden was. Nadien werd deze praktijk uitgebreid naar andere zieken. Zestigduizend zieken werden aldus terechtgesteld....Het nazisme hoefde maar de sporen te volgen! Het is belangrijk dit proces te begrijpen. Eerst ontstond een geneeskunde zonder banden met het nazisme, maar ontspoord door het invoeren van het begrip dat men diegenen mag elimineren die door onze geneeskunst niet kunnen worden genezen. Eenmaal deze praktijk ingeburgerd, werd het naderhand een kleine kunst om het even wie te doden, voor gelijk welk motief : politiek, raciaal, economisch,... van geen enkel belang. Want indien dokters beginnen te doden, waarom zouden regeerders zich onthouden?"...

Lezen « Een profetisch woord ? »

De voorstellen om de toepassing van de euthanasiewet uit te breiden naar o.a. dementerenden bevestigen de tendens om een onderscheid te maken tussen zinvol en niet zinvol menselijk leven. Ik stel me echter de vraag: kan of mag men een dergelijk onderscheid maken? Zoals ieder van ons, zou ik liever niet dement worden. Maar als ik het toch wordt, waarom zou mijn leven plots niet meer zinvol zijn? Of waarom zou de optie om verder te leven minder zinvol zijn dan de optie voor euthanasie?

Het is waar dat dit een zeer persoonlijke afweging is waarin de keuzevrijheid niet in een of andere richting geforceerd kan worden. Daarom lijkt de uitbreiding van de euthanasiewet verantwoord. Daarom komt de wetgever die de wet wil uitbreiden naar voren als de Robin Hood van de individuele keuzevrijheid, nu voor dementen. Maar met het excuus van het behoeden van de vrijheid wordt een wettelijk kader geschapen dat helemaal niet neutraal en voorkomend is, maar integendeel, negatief én defaitistisch. Met de uitbreiding van de euthanasiewet bevestigt de wetgever een uiterst deprimerende boodschap: nl. wij moeten ons neerleggen bij de doodswens van iemand die zijn verder leven zinloos vindt...

Lezen « Mogen we een leven zinloos noemen? »

De vraag naar euthanasie voor dementerenden is een nieuw concept. Ruim voor men ziek is of lijdt, wordt men uitgenodigd om na te denken over het einde van het leven en hoe men dit in eigen hand wil nemen.

We spreken hier dus niet over een euthanasie bij ondraaglijk lijden, want dat is er niet. We spreken over euthanasie op basis van de angst voor ondraaglijk lijden...

Lezen « Als de dood wordt gepresenteerd als een oplossing... »

32 jaar geleden werd ik voor de eerste keer in de voorziening voor personen met een diep verstandelijke handicap rondgeleid - en ik werk er nu nog steeds als orthopedagoog. Groot was mijn verbazing bij dat bezoek. Aan de Universiteit werd me verteld dat diep verstandelijke gehandicapten vaak een vegetatief leven leiden, te vergelijken met planten. Ik zag bij het bezoek aan de verschillende afdelingen echter helemaal geen planten. Alle bewoners reageerden op de één of andere manier op mijn contact.

In het huidige debat over euthanasie voor minderjarigen komt het begrip 'mensen in persistent vegetatieve toestand' weer naar voren. Voortdurend ontmoet ik mensen die een diep verstandelijk gehandicapt leven beschouwen als vegetatief leven en mensonwaardig leven, een leven dat ondraaglijk is. Ik kan dat begrijpen. Bij een vluchtig contact met een diep verstandelijk gehandicapte persoon valt in eerste instantie alleen maar de handicap op : alles wat er niet is of wat iemand niet kan. Het volstaat om enkele dagen in een leefgroep te werken om van deze eerste indruk af te geraken. Spontaan kijk je verder dan de handicap en ziet je wat iemand wel kan of is...

Lezen « We zijn geen planten ! »

Nagenoeg in alle landen (zelfs in het zo gelaïciseerde Frankrijk) staat men huiverachtig tegenover euthanasie en voelen zowel gelovigen als ongelovigen aan dat hiermee een grens wordt overschreden. Ondertussen wordt in ons land, nog maar enkele jaren na de invoering van een zeer liberale euthanasiewet, alweer om een uitbreiding van deze wet gevraagd naar kinderen en dementerenden.

Hiermee wordt de vrees voor een 'hellend vlak' (destijds weggewuifd als vergezocht en belachelijk) helaas werkelijkheid. Wie zinkt niet de moed in de schoenen wanneer hij of zij zich inbeeldt als dement en wie wil een doodziek kind geen verder lijden besparen? Maar beseft men wat het betekent dat men je – volgens instructies die je toen je nog helder van geest was, hebt neergeschreven- eens je dement bent, meedogenloos kan doden...

Lezen « Euthanasie : vrees voor "hellend vlak" bewaarheid »

Psychiatrisch lijden is een zwaar lijden. Dat zal niemand ontkennen. Bij lichamelijk lijden behoudt men de mogelijkheid om met het lijden om te gaan, om het een plaats te geven in het leven, hoe moeilijk dit ook kan zijn, en de medische wetenschap is de laatste jaren sterk geëvolueerd om adequaat de fysische pijn te bestrijden. De palliatieve zorg is daar een voorbeeld van.

Bij psychiatrisch lijden ligt het allemaal moeilijker, omdat de mens juist dikwijls in zijn "coping"-mechanisme is aangetast. Psychiatrisch lijden verlamt, desoriënteert, vervreemdt de mens van zichzelf. Al boekt de medische wetenschap ook hier vooruitgang, en probeert men via verschillende andere therapeutische invalshoeken met het fenomeen "psychiatrisch lijden" om te gaan en therapeutisch, helend op te treden, toch moet men zich dikwijls beperken tot het onderdrukken van de symptomen en blijft de kern van het psychiatrisch lijden onbereikbaar...

Lezen « Moet het taboe doorbroken worden? »

De gedrevenheid die vanuit bepaalde politieke en ideologische geledingen van onze maatschappij de laatste tijd merkbaar is om euthanasie niet alleen in een nog sterker wettelijk kader te gieten maar bovendien gevoelig uit te breiden naar wat men daarbij nogal kil-zakelijk "doelgroepen" pleegt te noemen zoals prematuren, kinderen, psychiatrische patiënten en mensen lijdend aan dementie, is m.i. een zeer zorgwekkende evolutie.

Waar ieder weldenkend en empathie koesterend mens akkoord zal zijn over het belang van een degelijke individuele lijdensverzachting m.a.w. een snelle en efficiënte pijnbestrijding in een goed uitgebouwd palliatief zorgverleningskader, stelt men steeds weer vast dat argumenten gelinkt aan individuele casuïstiek gebruikt worden om een breed expanderend globalistisch kader voor euthanasie doorheen kamer en senaat te duwen...

Lezen « De maatschappelijke obsessie met Euthanasie »