Zoekresultaten

lijkbaar zijn we met het "euthanasiedebat" in een nieuwe episode getreden. Juist voor de verkiezingen lanceert Dr. Distelmans een petitie waarin hij oproept om de euthanasiewet aan te passen en te verruimen voor mensen met dementie en andere vormen van onomkeerbare, verworven wilsonbekwaamheid die een eerdere wilsbeschikking in die zin opgesteld hebben.

Broeder René Stockman...

Lezen « Petitie euthanasie bij dementie: Een wolf in schapenvacht »

De Morgen bericht in een omstandig artikel over de studiereis van een groep artsen en verplegers, onder leiding van dokter Wim Distelmans, naar Auschwitz (DM 14/10). Blijkbaar ging het hier om een soort teambuilding uitstap van mensen uit de medische sector die zich wilden bezinnen over goede levenseindezorg, inclusief de euthanasiepraktijk zoals die in België sinds een decennium ingang heeft gevonden. Deze reis wou als het ware de problematiek van de 'waardige dood' onder de aandacht brengen op een plaats die het ultieme kwaad als zodanig symboliseert. Deze reis heeft in het buitenland en in de Joodse gemeenschap in België voor enige controverse gezorgd, maar daarover lijken Wim Distelmans en zijn medereizigers zich niet al te veel zorgen te maken...

Lezen « Slechte morele smaak »

Ik las met aandacht de bijdrage "Angst voor het onbekende" van Minister van Justitie Annemie Turtelboom over euthanasie voor minderjarigen (DS, 4 februari). Ik trek niet in twijfel dat de overtuiging die zij erin uitdrukt oprecht en nobel van intentie is. Maar dat maakt haar pleidooi niet minder problematisch.

Er bestaat geen discussie over dat elk medisch handelen tot doel moet hebben om daar waar mogelijk genezing te brengen, en in alle omstandigheden pijn en lijden zoveel mogelijk te verlichten. Wanneer genezing niet meer mogelijk en de dood nabij is, moet de geneeskunde er het zijne toe bijdragen dit heengaan in de best mogelijke omstandigheden te laten gebeuren, zonder pijn. Zulks kan zeker vereisen dat nutteloze of disproportionele behandelingen worden stopgezet of niet worden begonnen, ook al zou dit een verkorting van het leven met zich meebrengen...

Lezen « Waarom moet euthanasie voor jongeren parforce met de karwats door het parlement gejaagd worden? »

In België wordt gestemd over uitbreiding van de euthanasiewet. Onder het voorwendsel de vrijheid te bevorderen, wordt een cultuur van de dood geïnstalleerd.

De weg geëffen...

Lezen « De doos van Pandora »

Meermaals is het betoogd dat de architectuur en de formulering van de wet onvermijdelijk tot een geleidelijke uitbreiding van haar toepassingsgebied moesten leiden; zoals alle juristen weten, heeft een juridisch systeem nu eenmaal een eigen dynamiek.

Zowel in de publieke discussie als in de praktijk ligt de klemtoon niet langer op het fysiek lijden als verantwoording voor euthanasie (hoewel de discussie op gang kwam met schrijnende voorbeelden van ondraaglijke fysieke pijn); telkens wordt ook psychisch lijden vermeld, en vaak is het de enige verantwoording. Als, zoals in de wet het geval is, "psychisch lijden" en "fysiek lijden" op dezelfde voet naast elkaar geplaatst worden als rechtvaardigingsgronden voor euthanasie, is het perfect voorspelbaar dat de beoordeling van de situatie van een patiënt een louter subjectief karakter krijgt en niet getoetst kan worden. Anders dan bij fysieke pijn kan niemand buiten de betrokkene zelf oordelen over de aanwezigheid of niet-aanwezigheid van ondraaglijk psychisch lijden; wie anders dan de patiënt zelf kan uitmaken of er psychisch lijden aanwezig is, en wie anders dan de patiënt kan zulk een lijden beoordelen...

Lezen « Van euthanasie naar dood op bestelling »