Zoekresultaten

Het klinkt ongeloofwaardig hier in Congo, waar ik momenteel een aantal sessies geef, als ik vertel dat men in België een wet aan het goedkeuren is om euthanasie op kinderen mogelijk te maken. 'Hoe kunnen onze oncles zoiets doen?', klonk het uit de mond van een oudere man. En dan moest ik erbij vermelden dat sommige bewindvoerders in België ervan overtuigd zijn dat ze daarmee een van de meest vooruitstrevende landen van de wereld worden. 'Vooruitstrevend in wat, in het doden?', klonk het.

Hoe meer ik over de zaak ga nadenken, hoe ellendiger ik er mij bij voel. Een land dat er inderdaad om bekend staat zoveel te doen op het vlak van de sociale zekerheid, met een ruim toegankelijke gezondheidszorg die ernaar streeft om mensen echt professioneel te ondersteunen als ze ziek zijn, met hoog geschoolde gezondheidswerkers, daar mogen we fier op zijn. Maar wat dan met die zo ernstig klinkende discussies om de euthanasiewetgeving uit te breiden tot minderjarigen die ongeneeslijk ziek zijn, een wetgeving die er per se door moet en waarvoor sommigen tot het uiterste willen gaan? Heeft dat nog iets te maken met die hoogstaande gezondheidszorg...

Lezen « De glijbaan van de zelfbeschikking »

We zitten met euthanasie op een Hellend vlak. De wet van 2002 was oorspronkelijk bedoeld voor zeldzame gevallen van ernstig en moeilijk onder controle te houden fysiek lijden bij mensen die terminaal zijn. De praktijk evolueerde anders en de autonomie van de persoon, die zelf kiest wanneer hij wil sterven, treedt steeds meer op de voorgrond. Het gaat dan, zoals de media berichtten, over mensen met de eerste tekenen van Alzheimer of blindheid, ontevreden transgenders, een koppel met ouderdomskwalen, depressieve mensen.

Uit Tertio, christelijk opinieweekblad, nr 729 van 29-1-201...

Lezen « Uitbreiding euthanasiewet versnelt kwalijke evolutie »

We beschermen onze kinderen tegen zichzelf als het gaat om het kopen van drank, maar niet als het gaat om leven of dood.

Het euthanasiedebat woedt weer sinds enkele weken volop in de kamers en gangen van ons parlement, en het voorstel tot uitbreiding is net in de Senaatscommissie gepasseerd met een wisselmeerderheid. Zoals meestal is er onder de bevolking een kleine groep felle voorstanders die luid roept, een kleine groep tegenstanders die even luid tégen roept, en de grote massa die eigenlijk nauwelijks een mening heeft. Zoals meestal krijgen de voorstanders véél aandacht en ruimte in de media, de tegenstanders nauwelijks. En de beeldvormingsmachine draait ook perfect geolied: de voorstanders van de (uitbreiding van) euthanasie worden voorgesteld als degenen die medelijden hebben met de lijdenden, de tegenstanders als de meedogenlozen die hen onnodig willen laten afzien: voornamelijk karikaturen en 'emo-argumenten' dus...

Lezen « 7 paradoxen rond euthanasie »

De euthanasiewet is goedgekeurd in 2002.

Het ligt niet in mijn bedoeling in deze korte beschouwing terug te komen op de pro en contra van deze wet. Hij is nu eenmaal wet en goedgekeurd door het parlemen...

Lezen « Enkele beschouwingen betreffende de uitbreiding van de EUTHANASIE wet. »

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos bechouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden...

Lezen « Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt »

Met de discussie over de toepassing van euthanasie bij psychiatrische patiënten met zwaar psychisch lijden dat door sommige gezondheidswerkers en ethici als een nieuwe verworvenheid werd geprezen, kwam het debat over euthanasie weer even in de media. Sommigen gingen zelfs zo ver om diegenen die deze "redelijkheid" zouden afwijzen als onbarmhartig te beschouwen. Mensen die euthanasie fundamenteel afwijzen, zouden zich overgeven aan een onbarmhartige biomedische ethiek die zich dreigt te verliezen in therapeutische verbetenheid. Dit zijn allemaal zware uitspraken die toch ook enige nuancering vragen, tot zelfs enige correctie...

Lezen « Is weigeren van euthanasie onbarmhartig? »

De vraag om de euthanasiewetgeving uit te breiden naar wils-onbekwamen (dementie), en kinderen die uitzichtloos lijden, evenals personen die psychisch lijden, doet vele weldenkende mensen de wenkbrauwen fronsen.

We stellen een toenemende cultuur van de dood vast. Men wordt gewoon aan deze termen. We zien dat medias euthanasie verheerlijken, en we weten hoe invloedrijk de medias zijn...

Lezen « Euthanasiewetgeving: gevaarlijke evolutie »