Onze favorieten

Ik denk dat we samen moeten nadenken. Hoe kan men én luisteren 1) naar de schrik van een ondraaglijk en mensonwaardig lijden én 2) naar de vrees dat de zwakkeren niet de kans hebben tot een ECHTE beslissing te komen?

Een paar voorbeelden ...

Lezen « Waarom wordt dit debat altijd herleid tot "gelovigen" vs "ongelovigen"? »

"Als vier patiënten in een week om euthanasie vragen, heeft dat en ernstige impact op de zorg van andere patiënten."

De Standaard 18/04/201...

Lezen « Als vier patiënten in een week om euthanasie vragen... »

Uittreksel van een artikel verschenen in: Ethische Perspectieven 16:4 (2006), 392-409.

(...) In het voorgaande werd betoogd dat de euthanasiewet berust op een idee van waardigheid die met zelfbeschikking in termen van levenskwaliteit te maken heeft. De tegenstanders van de wet en van haar uitbreiding naar nieuwe categorieën beroepen zich op een andere idee van menselijke waardigheid, de intrinsieke waardigheid van het menselijk individu die aan elke mens toekomt eenvoudig door zijn toebehoren tot de menselijke soort. Deze laatste idee is paradoxaal genoeg de idee die ten grondslag ligt aan vele andere wetten die het maatschappelijk leven beheersen. De tegenstanders van de uitbreiding van de wet naar dementerenden zou men volgende fundamentele objectie kunnen maken. De reden waarom niet weinig mensen uitbreiding willen van de euthanasiewet precies naar dementerenden, heeft eigenlijk niets te maken met de vrees voor ondraaglijk lijden, noch met de ideologische idee van tekort aan levenskwaliteit. (23...

Lezen « Euthanasie en dementia: een cultuurfilosofische analyse »

Meermaals is het betoogd dat de architectuur en de formulering van de wet onvermijdelijk tot een geleidelijke uitbreiding van haar toepassingsgebied moesten leiden; zoals alle juristen weten, heeft een juridisch systeem nu eenmaal een eigen dynamiek.

Zowel in de publieke discussie als in de praktijk ligt de klemtoon niet langer op het fysiek lijden als verantwoording voor euthanasie (hoewel de discussie op gang kwam met schrijnende voorbeelden van ondraaglijke fysieke pijn); telkens wordt ook psychisch lijden vermeld, en vaak is het de enige verantwoording. Als, zoals in de wet het geval is, "psychisch lijden" en "fysiek lijden" op dezelfde voet naast elkaar geplaatst worden als rechtvaardigingsgronden voor euthanasie, is het perfect voorspelbaar dat de beoordeling van de situatie van een patiënt een louter subjectief karakter krijgt en niet getoetst kan worden. Anders dan bij fysieke pijn kan niemand buiten de betrokkene zelf oordelen over de aanwezigheid of niet-aanwezigheid van ondraaglijk psychisch lijden; wie anders dan de patiënt zelf kan uitmaken of er psychisch lijden aanwezig is, en wie anders dan de patiënt kan zulk een lijden beoordelen...

Lezen « Van euthanasie naar dood op bestelling »

Het euthanasiedebat is weer volop op gang. Begin december maakten de Franstalige socialisten bekend dat ze de wet willen uitgebreid zien tot degeneratieve mentale aandoeningen zoals de ziekte van Alzheimer. Even later werd bekend dat een vrouw euthanasie kreeg wegens ondraaglijk psychisch lijden, zonder dat haar zoon daarover ingelicht werd (DM 5/1). De wet schrijft immers niet voor dat volwassen kinderen daarbij moeten geraadpleegd worden, wat uiteraard past in het mensbeeld achter de wet: elk individu moet in alle vrijheid, en zelfs vooraf, kunnen beslissen of en wanneer, onder welke omstandigheden, hij of zij voor euthanasie in aanmerking komt.

Derde feit: twee eeneiïge tweelingbroers hebben vorige maand samen euthanasie gevraagd en gekregen. Ze waren allebei doof en ze gingen ook blind worden (DM 14/1). Het idee dat ze dan niet meer met elkaar zouden kunnen communiceren, vonden ze ondraaglijk, waarop ze samen uit het leven stapten. Hun situatie werd door henzelf en door de dokters van het UZ Brussel als voldoende uitzichtloos bechouwd om op hun wens in te gaan. Op 14 december werd de dubbele euthanasie in het ziekenhuis uitgevoerd. Zonder een zweem van ironie schreef een krant zelfs dat het hier om een wereldprimeur zou gaan, zoals er wel meer 'medische primeurs' in onze ziekenhuizen plaatsvinden...

Lezen « Wanneer ondraaglijk lijden een sociale constructie wordt »

Uit de artikels betreffende euthanasie van Artsenkrant van 29 maart, namelijk de verklaringen van Dr Marc Cosyns en die van Prof H. NYS enerzijds en het standpunt van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor Geneeskunde betreffende euthanasie bij dementen anderzijds, kan men zonder twijfel tot de conclusie komen dat de euthanasiewet een ethische en juridische miskleun is van jewelste.

De KNMG legt er de nadruk op dat een wilsverklaring opgesteld toen je goed bij je zinnen was, niet kan gelden op het ogenblik dat je dement bent. Als dementerende heb je ook je rechten en niets kan ons verzekeren dat de dementerende nog steeds wenst te sterven. Zonder de bewuste wilsuiting van de patiënt kan euthanasie zoals die bij wet gedefinieerd werd, niet uitgevoerd worden...

Lezen « Ethische goeroes. »

De Belgische bisschoppen hebben een duidelijk standpunt ingenomen in het euthanasiedebat met de verklaring van 6 maart 2013. (Zie het volledige artikel)

Daaraan wens ik niets toe te voegen. Wanneer ik het evangelie lees verwondert het me steeds weer dat Jezus mensen uit de dood terug haalt, Hij reanimeert de jongen die ten grave gedragen wordt in Naïn, Hij haalt Lazarus uit het graf, zo geeft Hij doden terug aan de mensen. Zijn houding is wellicht degene die vreugde en hoop brengt ook in situaties van lijden en onmacht. Het lijkt me moeilijk te begrijpen dat mensen die beslissen over hun eigen dood of die ermee instemmen dat iemand euthanasie mag ontvangen daardoor vreugde en hoop in hun leven binnenbrengen...

Lezen « Hij haalt Lazarus uit het graf... »