Polarisatië

Zoals bij het eerste Senaatsdebat in 2001 blijft de polarisering, niet alleen tussen twee politieke visies over regulering van het levenseinde, maar vooral tussen twee mens- en wereldbeelden.

... Dat de paars-groene partijen de visie van het alleenstaande individu in alle omstandigheden willen promoten, ook nu het over het levenseinde van minderjarigen gaat, is niet echt verrassend. Politiek verbaast vooral dat N-VA zich zonder veel commentaar aansluit bij dit mensbeeld.

Toen N-VA nog niet zo belangrijk was, werden mooie columns geschreven over het kostbare weefsel, over het belang van sociale samenhang, over gemeenschapsvormende initiatieven of over de plicht van burgers om voor mekaar te zorgen. En nu is het uitgerekend door de medewerking en met goedkeuring van deze partij dat ons land zich in de kijker werkt met een extreme ethische wet, die zelfbeschikking loskoppelt van alle andere waarden in het leven.

Sommige voorstanders noemen elke uitbreiding en verbreding van de euthanasiewet vooruitgang, ja zelfs emancipatie die mogelijk wordt, nu onze samenleving geseculariseerd is. Het lijkt alsof het ethisch maatschappelijk verbod op levensbeëindigend handelen door de godsdiensten zou zijn opgelegd en men zich daar nu pas van kan bevrijden. Men vergeet dat beschaafd samenleven altijd begint bij het respect voor menselijk leven zonder waardebepaling of uitsluiting. Dat de Kerk het idee dat elk menselijk leven waardevol is hoog wil houden, is haar goed recht, zelfs haar opdracht. Dat tijdens een belangrijk politiek debat de Kerk haar visie bekend maakt is geen bedreiging voor de democratie, maar juist een verrijking voor het publiek debat. Een publieke gebedswake tijdens openbare parlementaire stemmingen zijn geen schending van de scheiding tussen Kerk en Staat, maar juist een invulling ervan.

Volledig Opinie