Over het sterven van Luca

Luca leed aan terminale longkanker. Nog meer chemotherapie had geen zin meer. In het ziekenhuis had de longarts haar gezegd dat er nog twee dingen waren die men voor haar kon doen: palliatieve zorg of euthanasie.

Luca koos voor een natuurlijk sterven thuis. Samen met haar partner, opvoeder van beroep en goed thuis is al wat verzorging is, besloot ze dat er ook geen palliatieve thuiszorg nodig was. Begeleid door de huisarts wilden zij zoveel mogelijk alles zelf doen. Haar grootste vrees was dat zij door de longkanker en het vocht tussen de longvliezen, uiteindelijk zou stikken. Het stelde haar gerust dat het gevoel te stikken sterk wordt verminderd door tijdige morfine-toediening, en dat de dood ook kan optreden in de slaap, zonder dat je iets beseft van luchttekort.

De laatste dagen kreeg zij af en toe een morfinespuitje, in een lage dosering. Een morfinepomp bleek niet nodig. De ochtend van de dag dat zij uiteindelijk zou sterven, gaf ze aan dat men haar met rust moest laten. De dagen voordien had zij bewust afscheid genomen van een aantal vrienden en bekenden, emotioneel maar rotsvast vertrouwen uitstralend. Nu wilde zij alleen nog zelf het sterven voltrekken, zo leek het. Elke aanraking door wie dan ook wilde ze niet meer, er moest ook rust in de kamer zijn (zij lag in een ziekenhuisbed in de living). Dit werd gerespecteerd, en men zag hoe ze in de namiddag langzaam in een diepe slaap terechtkwam, zonder extra medicatie. 's Avonds werd haar ademhaling steeds trager, zonder dat zij nog wakker werd, tot zij uiteindelijk in alle rust ophield met ademen. Iedereen was diep onder de indruk van dit proces, dat zij tot het einde zelf in de hand had gehouden.