Onze favorieten

Jezuïet Xavier Dijon kijkt ongerust naar de bio-ethische evolutie in de samenleving. Hij benadrukt dat we geen gemeenschappelijk begrip meer hebben van wat een menselijk wezen is.

Jan De Volder | Goed tien jaar na de eerste Belgische euthanasiewet zijn er parlementaire meerderheden in de maak om de wet te 'verfijnen', zeg maar uit te breiden. Ook minderjarigen en dementerende ouderen, die nu worden 'uitgesloten', moeten 'in aanmerking' komen. De Waalse jezuïet Xavier Dijon was destijds een van de schaarse stemmen in België tegen iedere wet die euthanasie uit de strafwet zou halen...

Lezen « Evolutie euthanasiedossier bereidt de catastrofe voor »

Nagenoeg in alle landen (zelfs in het zo gelaïciseerde Frankrijk) staat men huiverachtig tegenover euthanasie en voelen zowel gelovigen als ongelovigen aan dat hiermee een grens wordt overschreden. Ondertussen wordt in ons land, nog maar enkele jaren na de invoering van een zeer liberale euthanasiewet, alweer om een uitbreiding van deze wet gevraagd naar kinderen en dementerenden.

Hiermee wordt de vrees voor een 'hellend vlak' (destijds weggewuifd als vergezocht en belachelijk) helaas werkelijkheid. Wie zinkt niet de moed in de schoenen wanneer hij of zij zich inbeeldt als dement en wie wil een doodziek kind geen verder lijden besparen? Maar beseft men wat het betekent dat men je – volgens instructies die je toen je nog helder van geest was, hebt neergeschreven- eens je dement bent, meedogenloos kan doden...

Lezen « Euthanasie : vrees voor "hellend vlak" bewaarheid »

Psychiatrisch lijden is een zwaar lijden. Dat zal niemand ontkennen. Bij lichamelijk lijden behoudt men de mogelijkheid om met het lijden om te gaan, om het een plaats te geven in het leven, hoe moeilijk dit ook kan zijn, en de medische wetenschap is de laatste jaren sterk geëvolueerd om adequaat de fysische pijn te bestrijden. De palliatieve zorg is daar een voorbeeld van.

Bij psychiatrisch lijden ligt het allemaal moeilijker, omdat de mens juist dikwijls in zijn "coping"-mechanisme is aangetast. Psychiatrisch lijden verlamt, desoriënteert, vervreemdt de mens van zichzelf. Al boekt de medische wetenschap ook hier vooruitgang, en probeert men via verschillende andere therapeutische invalshoeken met het fenomeen "psychiatrisch lijden" om te gaan en therapeutisch, helend op te treden, toch moet men zich dikwijls beperken tot het onderdrukken van de symptomen en blijft de kern van het psychiatrisch lijden onbereikbaar...

Lezen « Moet het taboe doorbroken worden? »