(On)menselijk medelijden

Zalig de arts die medelijden heeft met zijn patiënt.

De arts moet op de eerste plaats een goed gevormde, competente geneeskundige zijn. Hierdoor handelt hij/zij met autoriteit. Maar daarnaast zal hij zich vanzelfsprekend ook inspannen om zich in te leven in de toestand van de patiënt die lijdt. De patiënt zal zich gemakkelijker toevertrouwen aan een arts die aandachtig luistert naar zijn verhaal en meevoelt.

Maar soms bestaat het gevaar dat het medelijden de overhand neemt, de overheersende kracht wordt in de beslissingen van de arts. Bijvoorbeeld wanneer patiënten hun lijden "ondraaglijk" vinden. Hierbij kunnen handelingen gesteld worden die onevenwichtig zijn. Zo kan een arts geneigd zijn in te gaan op een vraag van een patiënt om hem/haar uit zijn/haar lijden te verlossen. Deze vraag die altijd een vraag om aandacht en hulp is, is zelden een vraag naar zelfvernietiging (auto-destructie). En dan moet de arts zijn rede de bovenhand laten nemen, boven de gevoelens.

Handelen uit medelijden is onvoldoende om ethisch te handelen. Het doden van een zieke kan nooit gezien worden als hulp aan die zieke. Dit geldt des te meer voor minderjarigen die nog niet volledig rijp zijn en bijzondere bescherming verdienen.