Na een kwartier begint hij te huilen

Het toeval wil dat mijn echtgenote en ikzelf, wij Lucie Dorchain ( zie bijdrage Rachel Dorchain in het frans) zeer goed hebben gekend. Wij hebben ze zien leven en hebben haar onze genegenheid kunnen tonen. Wij kunnen getuigen dat elk gebaar, elke streling, elk woord, elk gesprek dat wij probeerden te voeren met haar, een reactie uitlokte die wilde zeggen : ik begrijp, ik dank u. Zij was dus een volwaardige menselijke persoon, ondanks haar vele tekortkomingen.

Dat doet mij nog denken aan Marc, een Zwitserse jongen, die aan dezelfde ziekte leed als Lucie, maar nog erger. Hij stierf op 21 jarige leeftijd. Wij kwamen hem tegen, minstens eenmaal per jaar in Lourdes. Zijn moeder legde hem uit dat wij vrienden waren, dat wij hem lief hadden en dat wij er terug waren om hem een bezoek te brengen. Hij reageerde met een glimlach (zie photo) die meer dan duidelijk aantoonde dat hij wel begreep wat zijn moeder bedoelde.

U kunt mij wel zeggen dat dit allemaal subjectieve persoonlijke percepties zijn, die niets te maken hebben met de werkelijkheid . Hierop antwoord ik met een evenement dat ons voor het leven getroffen heeft. Marc was bij ons met vakantie, samen met zijn ouders, broers en zuster. Na het middagmaal brengt zijn vader hem in de slaapkamer voor de sieste. Na een kwartier begint hij te huilen. Wij denken van pijn, of van zijn ziekte. Zijn vader gaat hem halen, plaatst hem in zijn rolstoel vlakbij, waar de anderen kinderen aan het voetballen waren. Marc komt onmiddellijk tot rust, glimlacht, en drukt zijn tevredenheid uit. Wij hadden zijn probleem begrepen en zijn vraag beantwoord.

Deze kinderen zijn dus volwaardige menselijke personen. Wij koesteren een oneindige bewondering voor hun ouders die hen in het leven coachen, en hen toelaten verbazende mogelijkheden te ontwikkelen. Vermits zij dan toch hyperbroos zijn, sterven zij vroegtijdig, op natuurlijke wijze, als ik het zo mag zeggen, ter gelegenheid van een of andere ziekte aandoening waartegen zij het niet hebben kunnen halen.

Het leven is te gewichtig en te uniek om te mogen denken dat wij over deze van een andere kunnen beschikken. De euthanasie van een volwassene die ermee instemt behoort tot het zelfmoordgedrag. Zoals iedere zelfmoord is het een drama. Daarentegen behoort de euthanasie op kinderen tot de nazi praktijken. Het is doodgewoon een moord.