De maatschappelijke obsessie met Euthanasie

De gedrevenheid die vanuit bepaalde politieke en ideologische geledingen van onze maatschappij de laatste tijd merkbaar is om euthanasie niet alleen in een nog sterker wettelijk kader te gieten maar bovendien gevoelig uit te breiden naar wat men daarbij nogal kil-zakelijk "doelgroepen" pleegt te noemen zoals prematuren, kinderen, psychiatrische patiënten en mensen lijdend aan dementie, is m.i. een zeer zorgwekkende evolutie.

Waar ieder weldenkend en empathie koesterend mens akkoord zal zijn over het belang van een degelijke individuele lijdensverzachting m.a.w. een snelle en efficiënte pijnbestrijding in een goed uitgebouwd palliatief zorgverleningskader, stelt men steeds weer vast dat argumenten gelinkt aan individuele casuïstiek gebruikt worden om een breed expanderend globalistisch kader voor euthanasie doorheen kamer en senaat te duwen.

Veel mensen en vooral artsen die daar voorstander van zijn doen zulks uiteraard wel oprecht vanuit hun individuele betrokkenheid bij bepaalde schrijnende gevallen of een bredere bezorgdheid naar het recht op vrije wilsbeschikking en autonomie maar staan wellicht niet echt stil bij de hogere maatschappelijke en moraalfilosofisch of ethische consequenties die dit op termijn kan induceren.

De pleitbezorgers verliezen immers uit het oog dat dergelijke wettelijke" rechten" snel kunnen getransformeerd worden tot wettelijk gefaciliteerde pseudo morele "plichten" zeker wanneer geneeskunde en zorgverlening in groeiend tempo afgemeten worden aan economische en financiële overwegingen van efficiëntie en utiliteitsindexen zoals "return on investment" en de economische waarde van een mensenleven.

Dit zet andermaal, net zoals het destijds begon in Sonnenstein (cfr NAZI euthanasie programma's op mensen met mentale en psychiatrische aandoeningen ), opnieuw een potentieel gevaarlijke deur op een - naar ons gevoel- veel te brede kier. Hoewel de moderne protagonisten van de euthanasie wet deze bezorgdheid gemakkelijk en helaas soms wat smalend lijken weg te lachen, is het pas enkele maanden geleden dat de Japanse Minister van volksgezondheid, publiek dan nog een jammerklacht lanceerde omtrent de groeiende populatie van niet meer productieve en vaak dementerende- of chronisch zieke ouderen die een last waren voor de maatschappij en daarbij niet terugdeinsde om naar de mogelijkheid van euthanasie te verwijzen. "Hat er es wirklich auch nicht gewuscht" ? Ik kan dit niet in het Japans vertalen maar ik zou het ook nooit meer in welke taal dan ook willen aanhoren.

In een maatschappij waarbij collectieve draagbereidheid en menselijke solidariteit steeds meer opzij geschoven worden door erg immature postmodernistische goden zoals autonomie, BV status of waarbij enkel nog plaats op het maatschappelijke podium lijkt gereserveerd voor mensen met geld, macht, succes, schoonheid of reputatie, maar waar chronisch zieke mensen met depressie of existentiële vragen minachtend gecatalogeerd worden als "loosers" , is een dergelijke wetgeverij potentieel zeer gevaarlijk.

Het gevaar bestaat hierin dat wat vandaag hevig bepleit wordt door verstandige en autonoom denkende mensen als een wettelijk recht, morgen wellicht kan uitgroeien tot een ongeschreven maar niet minder reële "morele plicht" waarmee hopeloos chronisch zieken, dementen , verslaafden of uitzichtloos "nuttelozen" zullen geconfronteerd worden. Zijn deze mensen echt sterk genoeg om "neen" te zeggen als de maatschappelijke druk stijgt en hun schuldgevoel om uit de boot gevallen te zijn nog maar eens extra beklemtoond wordt ? Zullen sommigen maar niet instemmen met euthanasie omdat ze zelf overtuigd geraken van de hopeloosheid van hun geval en zich schuldig voelen of gewoon te zwak en te moe zijn om daar neen aan te zeggen. Maatschappelijke en sociale druk zijn geen imaginair grootheden. Ze zijn daarentegen zeer tastbaar en moeten duidelijk ingecalculeerd worden als potentieel gevaar.

In een materialistische maatschappij waar wettelijke facilitatie op het doden van de zwakkere of zieke en niet meer productieve medemens een vaste plaats in de legislatuur krijgt ingeschreven zal de evolutie van maakbare mens naar macabere mens een zeer reëel gevaar worden.

Als maatschappijen is het onze hogere plicht om onze naaste en medemens te dragen, te helen en steeds te troosten en niet om via de euthanasie stroomafwaarts aan probleemeliminatie te doen.

Deze maatschappij moet dringend meer investeren in breder wetenschappelijk onderzoek en betere psychomentale zorg, opvang en hulpverlening door proximaal de grote problemen van onze tijd en maatschappij aan te pakken (gezondheid, mentaal evenwicht, ethisch , existentieel, religieus en filosofisch herbronnen) eerder dan distaal te opteren voor een economisch goedkope oplossing als euthanasie om deze problemen "op te lossen". En deze woorden durf ik uiteraard niet in het Duits te vertalen.

"Care en cure", "zorgzaam en deskundig", het zijn de leuzen van onze stichters Triest en Guislain wiens woord en geest thans nog even vitaal is als vroeger toen zij zich het lot van de verworpen en geminachte , geboeide en in vergeetput verworpen psychiatrische patiënt aantrokken. Het is een ethische grondhouding die door geen enkele reden noch rationalisatie ook niet zgn. "wettelijke" of politiek-economische mag uitgehold worden. In een land waar depressiecijfers duizelingwekkende pieken bereiken is het niet opportuun om euthanasie voor psychiatrische patiënten als "oplossing" naar voor te schuiven. Het is een uiting van politiek cynisme en immoraliteit en een bedroevend teken van onmacht van de leiders van dit land om te echte lijders van dit land te helpen op degelijke wijze met deskundige en goede zorg maar ook en vooral met menselijke empathie, betrokkenheid en warmte zoals Guislain en Triest er destijds het voorbeeld van gaven.

Boven elke wet staan nog steeds geestelijke-, morele- en de ethisch hogere waarden. Politici die daar meer willen over weten hoeven het niet eens op te zoeken op internet.

Ze vinden het gemakkelijk terug bij Hippocrates, Guislain en Triest.