Waarom wordt dit debat altijd herleid tot "gelovigen" vs "ongelovigen"?

Ik denk dat we samen moeten nadenken. Hoe kan men én luisteren 1) naar de schrik van een ondraaglijk en mensonwaardig lijden én 2) naar de vrees dat de zwakkeren niet de kans hebben tot een ECHTE beslissing te komen?

Een paar voorbeelden :

- we zijn het erover eens dat men geen ondraaglijk lijden mag toelaten : hoe zit het dan met de palliatieve zorgen waarover deze week De Standaard nog meldde dat de financiële middelen ontoereikend zijn? Hoe kan men een echte keuze vrijwaren als men euthanasie plaatst tegenover lange wachtlijsten in palliatieve centra?

- men brengt de "slippery slope" steeds ter sprake : dit is een terechte vrees! Hoe kan verzekerd worden dat zwakkeren niet de steeds luider klinkende roep gaan horen dat hun leven "onwaardig" is, dat ze geen "last" mogen zijn, dat ze de staat handenvol geld kosten, dat het voor de naasten "ondraaglijk" wordt. Je moet al stevig in je schoenen staan en ook grondig hebben nagedacht om ZELF een beslissing te nemen en dat net wanneer je zo kwetsbaar bent.

- nu men steeds meer afstand neemt van deze zelfbeschikking en men straks euthanasie ter sprake brengt voor wilsONbekwamen, zoals in het Groningen Protocol (NL), en binnenkort dan toch voor dementerenden, die niet in deze wet opgenomen worden "want er is geen maatschappelijk draagvlak voor" (er dient gewoon wat gewacht te worden tot de nieuwe uitbreidingen "ingeburgerd zijn"), kan men mij garanderen dat wanneer ik over een paar decennia in mijn (sterf)bed lig, niet iemand mij komt zeggen dat het nu tijd is om te gaan, want ik heb geen levensverklaring gemaakt ?

Ik ben er rotsvast van overtuigd dat zelfbeschikking iets geweldigs is : het maakt een mens alleen maar meer mens en innerlijk rijker want ook echt vrij (=los van ALLE druk). Voor zover dit zelfbeschikkingsrecht ook objectief ingelicht is én ruimte laat voor zijn geweten : « une conscience informée et formée », zou je kunnen zeggen.