Een profetisch woord ?

Het is goed om vandaag het interview met professor Jerôme Lejeune te herlezen dat hij in november 1980 aan Paris Match gaf.

"Op deze wijze werd het begrip in bloedletters geschreven in de Geschiedenis. Alles begon in de jaren dertig in Duitsland, vóór dat Hitler aan de macht kwam. Ontspoorde dokters begonnen bepaalde patiënten op te offeren: men sprak toen van "Grabentod". Aanvankelijk werd het voorbeeld gegeven door psychiaters, die schizofrenen evalueerden en uit de weg ruimden indien geen behandeling voorhanden was. Nadien werd deze praktijk uitgebreid naar andere zieken. Zestigduizend zieken werden aldus terechtgesteld....Het nazisme hoefde maar de sporen te volgen! Het is belangrijk dit proces te begrijpen. Eerst ontstond een geneeskunde zonder banden met het nazisme, maar ontspoord door het invoeren van het begrip dat men diegenen mag elimineren die door onze geneeskunst niet kunnen worden genezen. Eenmaal deze praktijk ingeburgerd, werd het naderhand een kleine kunst om het even wie te doden, voor gelijk welk motief : politiek, raciaal, economisch,... van geen enkel belang. Want indien dokters beginnen te doden, waarom zouden regeerders zich onthouden?"

Inderdaad, dertig jaar later, gaat de voorspelling van profeet Lejeune in vervulling: "om het even wie doden, voor gelijk welk motief". We gaan nu euthanasie toepassen op minderjarigen zonder leeftijdsbeperking, anorexiapatiënten, gehandicapten, dementerenden, Alzheimerpatiënten, prematuren (24-26 weken zwangerschap), maar ook bij een wilsverklaring van onbepaalde duur in geval van bewusteloosheid, en als assistentie bij zelfmoord (vergoelijkend 'zelfdoding' genoemd)."

Wetteksten worden uitgehold en het voorwerp van zeer brede interpretaties: van terminale patiënt tot niet-terminale, van fysiek ondraaglijk lijden tot ondraaglijk psychisch lijden, dat zijn oorsprong niet eens vindt in een ongeneeslijke ziekte... van "op vraag en mits toelating van de patiënt" naar "zonder vraag noch toelating van de patiënt". Ook de aanvankelijke clausule in verband met het recht van de arts (en verplegend personeel?) om, op grond van gewetensbezwaren het doden te weigeren wordt afgezwakt. Er is een duidelijke evolutie van geconditioneerd recht van de arts naar een plicht voor de arts merkbaar. En daaraan gekoppeld uiteraard een evolutie van niet-afdwingbaar recht van de patiënt naar afdwingbaar recht, waaraan later ook nog een 'morele' plicht kan worden gekoppeld. Hiermee wordt tevens een weg geopend naar de afschaffing van gewetens- en godsdienstvrijheid. De weg naar Kerkvervolging wordt stilaan geëffend.

Zie: Euthanasie - sp.a.senatoren roepen op tot sereen debat:

"De verklaringen van de bisschoppen mogen het debat over euthanasie voor minderjarigen en mensen met dementie niet verstoren". Dat stellen de sp.a-senatoren Guy Swennen en Leona Detiège donderdag in een reactie op de afwijzing woensdag door de Belgische bisschoppen tegen een uitbreiding van de euthanasiewet, die momenteel in de Senaat besproken wordt.]

De sp.a'ers vinden dat de bisschoppen ook hun stem kunnen laten horen in het debat, "maar katholieke ziekenhuizen en zorginstellingen oproepen om geen euthanasie toe te laten binnen hun muren, is een brug te ver". Ze wijzen erop dat ziekenhuizen en zorginstellingen die weigeren euthanasie toe te passen, in strijd met de wet handelen".

In tegenstelling tot het verleden vindt de "push" naar het institutionaliseren van de eufemistisch genoemde 'goede dood' zijn oorsprong nu niet in raciale motieven. Om de hoek zien wij politieke en economische belangen opduiken, evenals de lobby van de orgaandonatie. Naast de druk door ongeduldige erfgenamen uitgeoefend op onze huisartsen, wordt de publieke opinie bestookt door zogeheten burgerinitiatieven zoals 'Uit Vrije Wil' (Nederland). Een elite houdt er zich bezig met een plan om het ineenstorten van de verzorgingsstaat te verhinderen door burgers na hun zeventigste om te brengen, met als motto :"U bent zeventig en u wilt nog niet dood? Weet u wel wat u de samenleving kost?" Tot slot vernoem ik nog de groene schreeuw :"Save The Planet, Kill Yourself".

Laten wij een kat een kat noemen.... (Boileau, satire I v. 52): euthanasie plegen is een onschuldige persoon doden, gewoonlijk een zwakke en kwetsbare persoon als gevolg van ziekte, handicap of ouderdom. Euthanasie-aanhangers omschrijven gewoonlijk de "goede dood" niet zo ronduit. Zij spreken van "waardig sterven". Maar niets kan onze waardigheid als menselijke wezens ontnemen; ook niet de vernederingen en zwakheid, gevolg van lijden en sterven. Waardig sterven betekent de menselijke conditie aanvaarden alsook de liefde en steun van derden, in afwachting van de natuurlijke dood. Wat niet gemakkelijk is. Lijden kan worden omgezet in geestelijke groei, al kunnen we niet in de gedachten van anderen lezen. Euthanasie ondermijnt de menselijke waardigheid van de zieke, kwetsbare, afhankelijke mens. Hij wordt wegwerpmateriaal, een last, te duur om te verzorgen. Met dit gevoel voor ogen wordt euthanasie dan de enige uitweg, een beslissing genomen uit vrije wil??

Onze plicht bestaat er in adequate pijnbestrijding te voorzien, depressie en mentale afwijkingen te behandelen, bejaarden met liefde te omringen, de stervenden niet aan hun lot over te laten. Met hen en voor hen bidden is een sterke manier om hen te laten aanvoelen dat ze niet alleen en liefdeloos achterblijven, wat vaak de wens om te sterven verdringt. De zorgen kunnen zwaar doorwegen voor enkelingen, het gezin, de familie. Vandaar de absolute noodzaak van instellingen voor palliatieve zorgen waar aan de bijzondere noden van terminale zieken op de best mogelijke manier wordt tegemoet gekomen. Gelukkig maar beschikken wij over uitstekende palliatieve diensten. Wij zijn ons goed bewust dat uitzonderlijk de grens tussen palliatie en euthanasie moeilijk te onderscheiden valt, maar steeds dient de vlag de lading te dekken.

Na tien jaar legalisering van euthanasie in ons "progressief" landje, ijveren zij die het "beter weten," voor nog meer dood. Zij voelen aan dat een patiënt niet geschikt is om verder te leven, wegens zijn lijden of omdat zijn zorgen te duur worden, en voelen zich gemachtigd om regelmatig de wet in eigen handen te nemen zonder de toestemming van het slachtoffer en/of zijn familie. Geen enkele controle is meer mogelijk, zoals de VN reeds in 2002 met ontzetting vaststelden bij de Nederlandse euthanasiewet.

(1) Belangrijke mensenrechten worden zo met de voeten getreden.

"NEEN" aan een verdere uitbreiding van deze wet. Non possumus non loqui !