Onze favorieten

Net als iedereen denkt dat het bijzonder liberaal en menslievend is om voor legalisering van euthanasie te zijn, zet de Canadese historicus Kevin Yuill alles op z'n kop. 'Een humanist moet niet strijden voor het recht om te sterven, maar voor het recht om te leven. De Belgische wetgeving schokt mij.'

België baarde dit jaar wereldwijd opzien door euthanasie mogelijk te maken voor kinderen van alle leeftijden. Maar ook met andere verhalen komt ons land geregeld internationaal in de aandacht. Vorige week stond in Knack nog te lezen hoe onze 28-jarige landgenoot Christophe De Vos, na een lange lijdensweg in de psychiatrie, koos voor euthanasie. Ook het feit dat Frank Van Den Bleeken, een 51-jarige zedendelinquent, onlangs de toestemming afdwong om euthanasie te vragen, deed vele wenkbrauwen fronsen. Onder andere die van de Canadese historicus Kevin Yuill...

Lezen « Waarom geven we niet iedereen een zelfmoordpil? »

Accepting a mentally ill prisoner's request to be executed shows up the madness of Belgium's euthanasia laws.

early 20 years after Belgium abolished the death penalty – and 64 years after it's last execution – the Belgian courts have agreed to a prisoner's request for a state execution. The prisoner, Frank Van Den Bleeken, sought the right to be executed because he was 'suffering unbearably' from a life-long psychiatric condition, according to his lawyer Jos Vander Velpen...

Lezen « Belgium's insane right-to-die laws »

"Als we over iemand spreken, dan gaat het altijd over de laatste momenten van zijn leven. Het zijn kostbare dagen, of de persoon het nog kan communiceren of niet."

Beste...

Lezen « Getuigenis... »

De legalisering van euthanasie heeft tot een aantal merkwaardige paradoxen geleid die ernstige vragen oproepen.

1. Vaak wordt euthanasie gevraagd omwille van (de angst voor) ondraaglijk lijden. Daartegenover staat dat de medische knowhow nog nooit zo ver heeft gestaan als nu, ook voor het bestrijden van pijn en ongemak in de terminale levensfase. Nagenoeg alle pijn kan draaglijk gemaakt worden, met palliatieve zorg en desnoods met palliatieve sedatie. Daarbij hoort het vermijden van medische hardnekkigheid. Toch euthanasie toepassen kan dus beschouwd worden als het failliet van palliatieve zorg...

Lezen « DE PARADOXEN VAN DE EUTHANASIEPRAKTIJK »

Frank was boven de 80, had Parkinson en een longtumor die naar de hersenen was uitgezaaid. Hij werd opgenomen wegens toenemende verwardheid en evenwichtsstoornissen.

In gesprekken met de huisarts hadden hij en zijn vrouw mondeling gevraagd dat geen medische hardnekkigheid zou toegepast worden; hun zoon kon mij in het gesprek met mij na zijn dood niet precies vertellen of er ook gevraagd was om eventueel actieve euthanasie toe te passen, maar hij vermoedde sterk van niet...

Lezen « Over het sterven van Frank »

Luca leed aan terminale longkanker. Nog meer chemotherapie had geen zin meer. In het ziekenhuis had de longarts haar gezegd dat er nog twee dingen waren die men voor haar kon doen: palliatieve zorg of euthanasie.

Luca koos voor een natuurlijk sterven thuis. Samen met haar partner, opvoeder van beroep en goed thuis is al wat verzorging is, besloot ze dat er ook geen palliatieve thuiszorg nodig was. Begeleid door de huisarts wilden zij zoveel mogelijk alles zelf doen. Haar grootste vrees was dat zij door de longkanker en het vocht tussen de longvliezen, uiteindelijk zou stikken. Het stelde haar gerust dat het gevoel te stikken sterk wordt verminderd door tijdige morfine-toediening, en dat de dood ook kan optreden in de slaap, zonder dat je iets beseft van luchttekort...

Lezen « Over het sterven van Luca »

Teresa had terminale borstkanker. Zij had reeds haar hele leven, zo ver ze zich herinnerde, veel pijn gehad van artrose aan meerdere gewrichten. Zij wou niet nog meer pijn lijden tijdens een langdurig sterfproces, zij vond dat zij genoeg had afgezien. Ook wou zij het aan haar echtgenoot niet aandoen van haar te zien aftakelen en te moeten verzorgen, hoewel hij zelf aangaf dat hij alles wou doen wat nodig was ook indien zij niet voor euthanasie koos. In een gesprek met de huisarts, waarin deze uitlegde waarom hij liever niet zelf tot het uitvoeren hiervan overging, gaf ze aan er verder over te zullen nadenken.

Het was zomer en de huisarts vertrok op vakantie. Teresa was nog goed te been, en helemaal niet bedlegerig. Toen de huisarts terugkeerde van vakantie lag er een overlijdensbericht bij de stapel post. Dat was schrikken. Het bleek dat zij via zijn geassocieerde collega de procedure in gang had gezet. Een tweede arts was nog zijn fiat komen geven, en een derde arts was na een voorbereidend gesprek de euthanasie komen uitvoeren op een zaterdagochtend...

Lezen « Teresa had terminale borstkanker. »